Kalamam Mamafih

Mamafih;

Güzel bir kelime. Asıl anlamı “durum böyle, işler bu durumda” demek.

Yazı başlangıcı ararken saçma sapan şeyler düşünerek giriyorum bazen. Eski yazılardan biraz daha farklıyız bu sıra. Çok ama çok samimiyetimle devam edeceğim. Küfürde edebilirim, noktalama, işaretleme, seçme,seçilme,kesirler,kafiyeler,hurafeler vb hiç bir şeye dikkat etmeyebilirim.

Neyse kendimi anlatmaktan başka bir şey yapamadığım bugünlerde anlatmanın yolunu beyaz sayfada bulduğum dakikalardayken sabah 9 da işe kalkacağımı düşünüyorum tabi a..k

Kölesiyiz bu hayatın sabah 9 akşam 6 işçisiyiz. Zamanını parayla veren, bilgisini parasıyla ezdiren insanlarız. Neyse ki gelecek zamanda gelişicez umutlarımız var. Onlarda olmasa zaten neyse.

Bazı kelimeler çok şey anlatır. Bazı cümleler, bazı bakışlar çok şey anlatır. Ben mesela bu sıralar baktığımda tek gördüğüm ve ileriye dönük farklı şeyler düşündüğüm bakışlarımla meşgulüm. Bu bakışların yanı sıra cümlelerim ile bazı şeyleri toparlamaya, bazı şeyleride sikmek için doğmuş gibiyim. Güzel olan herşeyin içine nası sıçılır başlığının imzasını atan biriyim bu sıralar.

Neyse, var tabi aklımızda bir şeyler. Boşuna gelmedik buraya anlatmaya, tabi.

Eskisi gibi twitler atmıyorum. Çok şarkı dinliyorum ama kendime saklıyorum. Birilerine göndermede yapmıyorum çünkü hayatımdan herkesi çıkardığım için mutluyum. Sabit arkadaşlarım, bir sevgilim ve bir kedim ile hayata devam etme çabasındayım. Çabalıyorum en azından götoşlar, siz gibi değilim. Bizde denedik çok şeyi. Ama hiç bir zaman bırakmadım çabalamayı, ruhumda var demek ki ne diyim bilemedim şimdi.

Beslediğim sevgiler var içimde, anlamının ani oluştuğu ama bir türlü onu sığdıramadığım yerlerde oturan pıtırcıklardan. Tabi bu benim olan duygularımın tercümanı olmuyor bu dil. Çünkü çözülmesi gerektiği yerde düğümleniyor. Düğümleneceği yerde, çözülüyor amk dili.

Öyledir ki zaten her güzel şeyin içine sıçan bu dilimiz değil mi? Hissettiğim kadar gösterebildiğim duyguların sınırlı olduğunu bilsemde kendime içten içe “beynini siktiğim” demekten çekinmiyorum. Çünkü her dediğimde ciddi olduğum kadar bunda da çok ciddi bir şekilde söylemekten çekinmiyorum.

İnsan kendisiyle barışık olmalı, tanımalı, ölçmeli.

Mesela bu sıralar hasta gibiyim. Bir sıkıntı var, bir sorun var ama nerede ne var bilmiyorum. Sabit bir yaşantıdayım halbu ki. Beddua mı ettiniz ne yaptınız aq bana, modumuzu yakalayamadık bi türlü.

Neyse herşey bir yana konuya geleyim. Bugün bunları yazarken kafamda çok şey var. Hayatımda yoluna giren herşeyin yanında geçmişten gelen sorunlarda tırmaklamaya devam ediyo. Bu yokuştan çıkarken arkadan birilerinin çekmesi hoş değil gerçekten. Ha tabi bu piçlere yenilir miyim hayır! Aklımın bir ucunda hep bir şeyler canlanır.

Eskisi gibi hayal kuramıyorum demiyorum. Artık hayal kurabiliyor ve şarkılar yazabiliyorum dilediğimce. Hatta yaklaşık 12 şarkı yazdım. Son yazdığım 3 şarkı aşk şarkısı ama henüz hiç kayıt veya seslendirme yapmadım. Sadece yazdım bıraktım. Çünkü gizli tutuyorum, çıkardığımda gün yüzüne nazar değdirecek kemgözler.

Aklımın bir köşesinde hep bir sorun ama yanında çözümü ve bir yanında destekçisi varken benim bazı şeylere koşulsuz şartsız bön bön bakmam var ya off anasını avradını böyle kendimi ayna karşısında doyasıya dövmek geliyor içimden. Tabi yapmıyorum, sonrası hoş olmaz diye düşünüyorum.

Depresanlarımıda bıraktım iyice zarar verdiler bana artık. Toparlar dediğimiz yerden topladı topladı ama yan etkileri kaldı. Bu yüzden kullanmıyorum. Kullanmayacağım. Hatta kanımdan temizlenmesi için bu hafta gidip kontrol ettiricem. Gerçekten bu depresanı uzaklaştırmam lazım kanımdan. Beni yoruyor aq, işe yaramıyorsa niye kullanıyoruz. Zaman herşeyin ilacıydı hani, ne gerek var.

Neyse;

Sevgiyi hissetmek için sadece bir şeyler almak gerekmez. Bazen bakışlar ve düşünceler bile insanın sevgisini gösterir. Asıl sevgiyi zaten bunlar göstermez mi? Ben mesela bu sıralar baktığımda çok uzaklara dalıyorum. Kendisini hiç sorgulamayan bir Taha evet. Evet evet eski yazılarda hep çelişkide olan ve kendisini sorgulamadan duramayan Taha, bazı noktalardan sonra sorgulamaz oldu. Bundan hoşnut tabi ki. Olmayacakta ne olacak.

Ama tabi her insanın sevgi biçimi farklıdır. Kimisi yanında olmasını ister, gözüne baktığında dalmak ister. Arada yanına gidip öpmek ve işine dönmek ister. Kesip atamaz öyle bir şeyi hemen kimisi. Sevgi hissiyatını bir anda kimse kesemez.

Duygularına hakim olan insanlar ekstra bir duyguyu beslemek için bir kişiye daha ihtiyaç duymaz. Birine duygusunu besleyen bir insanın tekrardan başka birisine aynı duyguları besleyerek paydaş edemez. Bu gerçek olmaz. Gerçekliğin içinde olduğum şu sıralar, bana inanılmasa bile kendi adımın Taha olduğu kadar emin olmam yetmiyor bazen. Ne yapmak gerek bilmiyorum.

Uzun zamandır inandırmadım kimseyi kendime, ihtiyaç duymadım. İnansın diye beklentimde olmadı. Bu yüzdendir belkide kendimi inandırma ihtiyacım. Belkide gerçekliğin içerisinde bulduğum şeyleri inandırmak için uğraşıyorumdur.

Saçlardan aldığım kokuyla sonlara geleceğim bu satırları bitirmenin zamanı geldi. Bugünlük bu yazı furyası yeter. Tabi yazmaktan çekinmeyeceğim ve bırakmayacağım. İyi kötü olan her şey yazılır beyaz sayfaya.

Herkes kendisine iyi olanı, kötü olanı alır ve boş cümleler sayfalarda sadece yazı olarak kalır. Bu yazıda öyle bir yazı oldu. Kendinize alın bazı şeyleri ve gerisini bırakın. Bırakın çünkü size ihtiyaç olan iyi kötü şeyleri görmek için gözlerinizi açın. Bazı şeylere inanın. Çünkü bazı insanlar benzetemediğiniz kadar farklı bir yapıda olabilir. İyi kötüleri alın, boşlukları bırakın. Benzerlikle kıyaslamadan toparlayın hayatınızı. İyi olmanız dileğiyle. Çav belllaaaa :)