Psikolojik Savaş

Ağzıma geleni söyleyeceğim çünkü bir savaş içerisindeyim. Kafamda anlık olarak düşündüğüm her şeyi aktaracağım. Anlık olarak beyaz’a dökmem lazım çünkü beni etkiliyor.

Neyse gelelim bugün bahsedeceğim şeylere.

İnsan bazen yalnızdır. Aslında hep yalnızdır, düşünür bazen araftamıyım, insanlar var mı? ben var mıyım? neden soranım yok! Bu düşüncelerde insanlar bazen yalnızlaşır ve düşünür; acaba ölsem ne olur?

Yaşama’nın ve ölme’nin korkusunu tekrardan anlar insan. Bu zamanlar gerekir çünkü hayat gel git yapmayı sever. Yaşamakta korkutur, ölmekte. Yaşarsan, dertler derya deniz olacak ama bir gün mutluluğa varacağım umuduyla ilerleyeceksin. Ölürsen, yapamadım, yaşayamadım, olmadı ve kaybettiklerine yanacaksın. He birde günahların var.

Son defa düşündüğün de insanlar hep vazgeçer birinden. Genelde acı çekmeyi severler, ölmekten korkarlar çünkü ölmek o kadarda sandığınız kadar kolay ve acısız bir şey değil. Yaşarkende ölür insan. Ama nasıl öldüğüne bağlı. Hangimizin hayatı iyi ki? Hepimiz ölüp dirilmiyor muyuz bazen?

Aslında ölmek kadar kolay bir şey yok. Silah bulup tek kurşunda ölebilir insan. Ama o silahı tedarik edecek kadarda yaşamak zorundasın. Ya o sırada kaybedersen ölme isteğini. O zaman yaşarken öleceksin. Ölmeden öğrenmiyor kimse hiç bir şeyi.

Ben bir kere loş bir oda içerisinde öldüm mesela. Hafif bir müzik, bira ve sigaram vardı. Yaşarken öldüm evet. Öldüğünü nasıl hissettin derseniz eğer bilemiyorum ama haykırma isteği varya. İşte o öyle bir geldi ki, camdan atlayıp son vermek istedim bir şeylere, en azından haykıracak ve rahatlayacaktım. Sonuda bulacaktım. İşte o düşünce geldiğinde ve haykırma isteğimi yapamayınca öldüm. Duygularımı bir et parçası gibi bıçakla kestim o anda. Sustum, içime ağladım. Dışarıya ağlama duygumda yok çünkü.

Bir keresinde parkta öldüm mesela. Bu sefer deneme sırasında bir dostum kurtardı ama yinede öldüm. Yaşadım öldüm. Oturduğum yerde öldüm. Keşke yapsaydım da ölseydim dediğimi hatırlıyorum ama öldüğümü biliyodum.

Yapmam dediğim herşeyi yaptım. Bakmam dediğim herşeye baktım. Susmam dediğim herşeye sustum. Öyle biriktim ki, oturdum düşündüm. Dedim sen bitmişsin. Neyim var diye baktım ama çok zamanımı almadı, yoktu çünkü. Elimde kalan birkaç parça hatıradan öteye gitmedi hiçbirşey.

Hatıralar sadece şahıslara ait değil tabi. Burada herkes bunu anlayacaktır eminim. Ama bu hatıralar kendimden, insanlardan, kalanlardan ve enkazdan kalanlardan öteye gitmedi. Ama biri vardı, bir şey vardı o farklı onu söylemicem. Çünkü çok içten ve susamayacağım bir şey. Buraya veya bir sayfaya sığdıramam yazarsam.

İnsanların aklından geçen ölüm fikri kötü bir şey. Neden ölmek ister? Elinde bir şey kalmadığında veya umudunu kaybettiğinde. Ben umudumu çooook önceden kaybetmiştim. Yaklaşık 4 senedir umutsuz bir şekilde yaşıyorum mesela. Bundan öncede bi 3 senelik bir kısım daha var ama aralık var arada. Bir yalan umutlara takıldık ettik neyse siktir edin.

Buraya yazıyorum çünkü sitres atmak için bir şeyler yapmak istediğimde bir engel çıkıyor. Bir kişi çıkıp diyor ki başına bela alma, belaya girme, dikkatli ol. Hep duruyorum bende. Neden bilmiyorum ama bir kişiye duruyorum.

Neyse susucam tekrardan. Konuşamıyorum artık. O kadar soğudum ki hayattan, nefes alırken bile ciğerlerim ısınmıyor. Hep sıcaklar sigaradan dolayı. Yandıkça yanıyor tütün. Günde 3 paket içiyorum çok mu sizce ?

Sıkıldık psikolojik savaşlardan. İnsanlar dürüstçe açık açık herşeyi konuşmalı. Susmamalı artık. Hiç bir insan araya başkalarını sokmamalı. Hayatı sadece tek başına yaşamalı. Bir şeyi anlatıyorsa sadece karşındakine anlatmalı. Kız yada erkek var etmez. Hepsi insan aq.

O kadar soğuk ve sinirliyken ben şu halimden korkuyorum. Gerçekten bu halimden ben bile korkuyorum. Bu yüzden susmaya devam edicem. Ama önümüz çok puslu. Sis çökmüş vaziyette. Kısaca vaziyetler karışık albayım.